Net als iedereen met een tuin, perkje of balkon, heeft ook de bloementuin last van een overdaad aan slakken. Na de regen van gisteren werd dat nog eens extra duidelijk. Het Tongkruiskruid (ligularia dentata), waarvan ik vorig jaar nog schreef dat ze voor het eerst bloeiden vóór de slakken de planten hadden opgegeten, zal dit jaar die feestelijk toestand niet behalen. In plaats daarvan staan nog er alleen nog wat staketsels van planten zielig in een hoek bij elkaar, met daarop dikke, volgevreten slakken die zich klaarmaken voor de oversteek naar de Hosta aan de overkant. De vrijwilligers halen zoveel mogelijk slakken weg en brengen ze naar het groenafval of verdrinken ze op een ‘diervriendelijke’ manier in een of ander mengsel. Ik heb me niet helemaal in het diervriendelijke einde verdiept, maar het lijkt me toch dat we niet in de ‘Boeddhistische hemel’ (aldus Anna) komen. Een eindeloos gebeuren overigens, dit weghalen van slakken.
Opvallend: sommige planten zoals het Sint-janskruid bloeien prachtig en onaangetast. Een duidelijk teken dat de slakken geen enkele behoefte aan anti-depressiva hebben en zich prima voelen.
